DOĞAN BEKİN DEYRÜLZAFARAN`DA 76 YIL ANNESİNİ BEKLEYEN ``BAHE``NİN HİKAYESİNİ ANLATTI

Yeniden Refah Partisi Genel Başkan Yardımcısı Erbakan Vakfı Genel Sekreteri,Araştırmacı Gazeteci ,Yazar Doğan Bekin, Mardin'de 70 yıl önce annesinin Deyrul Zafaran Manastırı'na bıraktığı ve o günden beri manastırda yaşayan 'Bahe' diye adlandırılan 76 yaşındaki Cercis Kaptan'ı anlatan Muhteşem yazısı...

 

  DEYRÜLZAFARAN’A BAŞKALIK VE FARKLILIK KAZANDIRAN BAHE’NİN YETMİŞ ALTI YILLIK ANNE BEKLEYİŞİ
 
Doğan BEKİN

Bahe ve Deyrülzafaran, algı dünyamızın değişmez iki oryantasyonun ana merkezi idi. Gençliğimizde Deyrülzafaran Manastırı’nı her ziyaretimizde demir anahtarıyla o devasa kapıyı açan figürdü. O kapıyı hep dirimsel(viatal) bir özlem ve büyük umutlarla açtı gelen ziyaretçilere. O, hep ‘belki’ ile bekledi durdu yetmiş altı yıl boyunca. Çünkü biliyordu ki, anneye kavuşma ümidiyle verilen mücadele asla sona eremezdi. Âmâ ne yazık ki, annesine ‘minnet’ ve ‘vefa’ borcunu ödeyemeden bu dünyadan sessizce göçüp gitti. 

Bahe, hepimizin gönlünde hayranlık uyandıran bir fenomen idi. Onu anlama yetisine sahip herkes duygularını örseleyen ‘anne sevgisini’ de fevkalade anlayabilirdi. Azim ve kararlığı ifade eden ‘kırmızı renk’ Bahe’nin olmazsa olmaz tercihi idi. Bu renk, ona şevk ve azmin yansımazı idi sanki. Onun bu öznel tutumu bizleri fazlasıyla etkilemiştir. Deyrülzafaran, onun için sadece bir intizar mekânı değildi, orada gördüğü sınırlı sosyal gelişmeleri büyük bir dikkatle gözlemler, başkasının göremediği birçok kuram ve bağlamları farklı düşünce atmosferinde yorumlamaya çalışırdı. Bazen trajikomik gibi algıladığımız ifadeleri bile aslında düşünce atlasının birer yansımasıydı.

Kuşkusuz, onun suskunluk dönemi, çocukluk düşüncelerini kırmızı renge boyamış, ‘horozibiği’ korkusundan , ‘horozibiği çiçeği (Amaranthus )’ne dönüştürmüş olmasının bariz bir belirtisi gibiydi. Belli ki artık kaçınılmaz bir trajedi bekliyordu Bahe’yi. Deyrülzafaran Manastırı’nı son ziyaretimde Bahe’yi de son defa dünya gözüyle görme heyecanı içerisindeydim. Bayram günü, Deyrülzafaran’daki mahşeri kalabalığa aldırmadan Bahe’yi görmek istediğimi ifade edince kadim dostlarıma, hasta yatağında ‘yorgan-döşek’ yattığını ve kalkamayacak durumda olduğunu ifade etmelerine rağmen, sonunda ısrarıma dayanamayıp, Bahe’yi hasta yatağından kaldırıp getirdiler. O gün, Bahe ile son karşılıklı çay içişim oldu. Yılların bekleyişi belki de, Bahe’yi artık yorgun düşürmüştü. Acı ve büyük çabalarla, görme umuduyla uğrunda savaştığı annesini göremeden göçüp gitti bu dünyadan. Temennimiz Bahe’nin öbür dünyada sevdiği biricik annesine kavuşmasıdır. Deyrülzafaran’a Bahe’nin şanına uygun olacak ve adını yüceltecek bir giriş( prooimion) eklemek gerekir kanaatini taşıyoruz. Çünkü o, ‘Deyrülzafaran’ın Güncesi’ idi. Yolu Deyrülzafaran’a düşen çoğumuzun düşünce iklimimizde bu günceden alıntılar mevcut olsa gerek.

İşe bende mevcut o günceden bir yaprak: Yıllar önce, Bahe ile sohbet ederken, İstanbul anısını anlatmıştı bana büyük bir heyecanla. Sanki an be an o anı yaşıyormuş gibi büyük bir heyecan duyuyordu anlatırken. Onu İstanbul’a gezmeye götüren dostları, kendisini yüzme havuzuna götürürler. İçlerinden birisi muziplik olsun diye Bahe’yi havuza itekler. Bahe, bunu anlatırken en heyecanlı anına geldiğinde, bana dönerek şöyle demişti: Doğan Bey, “beni havuza ittiler itmesine ama Allah’tan havuz su ile doluydu, yoksa boğulacaktım.” Deyrülzafaran, Bahe’nin bıraktığı boşlukla sadece ‘anılarına sadakat’ ile dolabilir mi ki?

[00:05, 10.05.2020]

Dogan Bekin:

 

(HER YIL ANNELER GÜNÜNDE DEĞİL,  HER GÜN ANNESİNİN GELMESİNİ 70 YIL BOYUNCA  SABIRLA BEKLEYEN BAHE'NİN ACI HİKAYESİNİN ŞİİRİ.)

MANASTIRIN GÖZYAŞI 

Doğan Bekin
 

Küstüm sana anne... 
Nuro! Unuttum anne nar.. 
İçimde zifiri karanlık bir zindan 
Şemso unuttum anne Şems doğmuyor.. 
Manastırın avlusu, duy anne durto 
Benim ülkem ve hayatım. 

Bir Gül yaprağı kadar hafif olurdum 
Ve ancak bir su damlası kadar ağır 
Yük olmazdım sana anne... 
Bekle geleceğim dedin. 
Her saniye, her dakika, her saat, her gün, 
Her hafta, her ay, her yıl bekledim.. 

Yüzlerce çift kırmızı çorap giydim 
Ateş kırmızısı çoraplar, ısıtmadı ayaklarımı 
Yüreğim ve ayaklarım hep üşüdü anne 
Manastırın soğuk taş duvarları daha sıcaktı. 
Gelip ısıtmadın anne.. 

Cercis'i unuttun, gelmedin 
Bahe dediler bana, kırıldım. 
Billur bir kâse misali, paramparça oldum Anne. 
Binlerce çiçek ektim toprağa 
Kırmızı, sarı rengârenk çiçekler 
Hiç birini görüp koklamadın... 

Annelerinin elinden tutan çocuklar 
Feryadıma her gece feryat kattılar 
Duymadın anne, gelmedin anne. 
Sustum konuşmadım Cercis'in lisanını 
Hıbs dedim, ma dedim Bahe'nin Arapçasıyla 
Sen gelmedin, beni unuttun Anne. 

Dizlerim tutmuyor ve görmüyor artık gözlerim 
On yaşındaki Cercis'in hayalindesin 
Hep gençsin, hep güzelsin Anne. 
Kim ne derse desin 
Bırakma, küçücük yüreğimi ve büyümüş kocaman ellerimi 
Beraber yürüyelim "Oğullarla Annelerin Cennetine"
  

NOT:   Bu şiir, Mardin Deyrülzafaran Manastırı'na annesi tarafından küçük yaşta bırakılan ve yaklaşık 70 yıl annesinin dönüşünü bekleyen ve annesini hiç göremeden vefat eden Bahe'nin acısının yansımasıdır.

 

 

ARTUKLU HABER AJANSI-ANKARA

HABER;ABDULLAH ORTAÇ